ခ်စ္သူ႕ကဗ်ာ

Honey…
Are you know that,
I want to move the time.
Because,
I miss you every time of me.
I want to get the wins.
Because,
I really wanna run to you.
Sometime I wanna cry
Because
I miss you so much…
Always I wanna hug you in my arm….
Because I need you for along of my life..
You are my first…
You are my last
You are my light…
You are my life…
You are my essential….
You are my forever….
I always want to say you so simple one
That
I Love you so much more than I can say
.....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Forever ( 16-8-09)

ခ်စ္သူ႕ ေပးတဲ့ အိပ္မက္

Lover….

I dream a thousand of dreams
Only one I wish comes to true
You see that wish
With all my soul
It just to be with you……

I wish you were here
To my hold my hand
Whenever I get lonely
Or wrap a loving arm around me
When distance makes me sad……

I wanted you as mine
You already stolen my heart
With such sweet words
I swear my heart would cry…..

But for now I can only sit here
And missing you so much with full of heart
Anyway anyhow I still love you
My love will never die for you
Until the end of my breath……….

Forever (3-8-09)

သားသမီး ရတနာ ေလးေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ.....

ေခြ်းေတြစို႕ေနတဲ့ တီရွပ္အက်ီ္နဲ႕ ေဘာင္းဘီတို ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္ထားတဲ့ အသက္၂၉ နွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေပၚမွာ စြန္႕ပစ္သြားတဲ့ ေရသန္႕ဗူးေတြကို ေကာက္ရင္း တြန္းလွည္းေပၚတင္လိုက္ သြားလိုက္နဲ႕ ကံုးကံုးဂြဂြ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။

မနက္မိုးလင္းတည္းက လက္တြန္း လွည္းေလးတြန္းရင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ေရသန္႕ဗူးခြံ ၊ၾကက္ဖာ သံဗူးခံြ ေတြ ေတြ႕သမွ် ေနရာကေကာက္ရင္း ညေနေစာင္းမွာေတာ့ အဲဒီလူရြယ္ေလးဟာ ဘဏ္တခုရဲ႕ေရွ႕နားမွာ လွည္းေလးကို ရပ္ရင္း အဲဒီဘဏ္ထဲကို လွမ္း၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေငြအပ္ေငြထုတ္သူေတြနဲ႕ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ အဲဒီဘဏ္ထဲ သူေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕က ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႕ သူကို႕ ေရသန္႕ဗူး ကမ္းေပးသူက ကမ္းေပး ၾကတယ္။

လူေတြ အခ်ိဳ႕ကလည္း စူးစူးစမ္းစမ္းေလးနဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္သူေတြက ၾကည့္ေနေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘာကိုမွ ဂရုမျပဳအားနိုင္ေအာင္ ရလာတဲ့ေရသန္႕ဗူးေလးကို သယ္လိုက္ အျပင္မွာရပ္ထားတဲ့ သူ႕လက္တြန္း လွည္းေလးေပၚ သြားတင္လို္က္ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေရသန္႕ဗူးေလးသယ္ျပီးေတာ့ သူက လူေတြ ေငြထုတ္ေငြသြင္းတဲ့ ဘဏ္ေကာင္တာေရွ႕နားမွာ ရစ္သီရစ္သီ သြားရပ္ေနျပန္ေတာ့ လူအခ်ိဳ႕က အၾကည့္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ သူ႕ကို ထူးဆန္းစူးစမ္းၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။

သူ႕လက္ေလးထဲမွာေတာ့ ထိုင္းဘတ္ ၂၀တန္ေလးတစ္၇ြက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြ သူ႕နာမည္ကို ေခၚမလဲဆိုျပီး အားကိုးတၾကီးေလး နဲ႕ဘဏ္ေကာင္တာေလးက တာ၀န္ရွိေတြကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနပါတယ္။
ခဏေလး သူရပ္ေနတုန္းမွာ ဘဏ္၀န္ထမ္းမေလးက “ရုိင္ အဲဒီမွာ တိုကင္ျပားေလး ျဖတ္လိုက္ဦး ျပီးရင္ ဒီမွာလာတန္းစီေနာ္” လို႕ေျပာေတာ့မွ တိုကင္ျပားေလး သြားျဖတ္ျပီး လူေတြၾကားမွာ ေယာင္နနေလး သြားျပီး ရိုင္ ရပ္ေနပါေတာ့တယ္။

သူ႕အလွည့္ေရာက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ၂၀တန္ေလးကို ဘဏ္၀န္ထမ္းမေလး လက္ထဲ အပ္ျပီး ဘဏ္၀န္ထမ္းလက္မွတ္ထိုးခို္င္းတဲ့ေနရာ လက္မွတ္ထိုးျပီး တုတ္တုတ္ေလး ေကာင္တာေရွ႕က ရိုင္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

တရက္တာ လုပ္ငန္းေလး ျပီးသလိုမ်ိဳးေလး လက္တြန္းလွည္း ေလးတြန္းျပီး သူ႕အိမ္ျပန္လမ္းမွာ လူေတြ အခ်ိဳ႕က သူ႕ကို ေရသန္႕ဗူးခြံ ၊ကတ္ထူျပား ၊သံဗူးခံြေတြ ေစာင့္ေပးတာကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ လွည္းေပၚတင္လိုက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ တခ်ိဳ႕လူေတြကလဲ ရိုင္ကိုနတ္စင္ တေလွ်ာက္တင္ထားတဲ့ ဗူးခံြေတြ ယူဖို႕ ေျပာတာကို “မယူေကာင္းဘူး” လို႕ ျပန္ေျပာျပီး မေမာမပန္းနိုင္ေအာင္ အိမ္ေရာက္ဖုိ႕ သူခရီးဆက္နွင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ရိုင္ဟာ သာမန္လူတန္းစားေတြ ေနတဲ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕တေနရာက တိုက္တန္းေလးမွာ ၇ွိတဲ့ ၇ လႊာထပ္မွာ ရွိတဲ့ သူ႕အိမ္ကိုေလးေပၚထိ ကတ္ထူၾကက္ဖာဗူးေတြ ၊ေရသန္႕ဗူးခံြ ၊ အခ်ိဳရည္ဗူးခံြေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ တြန္းလွည္းေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ သူနဲ႕ အတူ ဆဲြတက္လာခဲ့ပါတယ္။

ရုိင္ရဲ႕အိမ္ေပါက္၀ေလးမွာ ေတာ့ အသက္ ၇၅နွစ္ အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အမယ္္အိုေလးတစ္ဦးက ရိုင္ျပန္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ျပီး ေမွ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

သူကေတာ့ ရိုင္ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ျပီး ရိုင္က သူအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သူ႕တရက္စာ ဗူးခံြေလးေတြ ေရာင္းရတဲ့ ၀င္ေငြကို အေမ့လက္ထဲ အပ္ျပီးဒီေန႕ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ ။ဘဏ္မွာ ဘယ္ေလာက္ထည့္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို သူ႕အေမနားထိုင္ကာ ရွင္းျပေနခဲ့ပါတယ္။
ျပီးရင္ရိုင္ဟာ သူ ့အိမ္ရဲ႕ အခန္းတခုမွာ ဗူးခံြ၊ကတ္ေပါင္းစံုေရာေနွာျပီး ပုပ္နံ႕သုိးနံွ႕ေတြရွိတဲ့ အခန္းမွာ သူသယ္လာတဲ့ လွည္းေပၚက အရာေတြကို တြန္ခ်ေနခဲ့ပါတယ္။

“က်ေနာ္က အလုပ္လုပ္တာေနွးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီဆို ေကာက္လာတဲ့ ဗူးခံြေတြ ၾကက္ဖာေတြကို သီးသန္႕ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ခဲြထားျပီး သူ႕ေစ်းနဲ႕သူ ေရာင္းနိုင္ေအာင္ ျပန္ေရြးတယ္။အဲဒါမို႕ ရလာတာေတြကို ဒီအခန္းမွာပဲ ဒီလိုလာလာစုထားတာ ” လို႕ ေျပာျပပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရိုင္တို႕ သားအမိအိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းေလးဟာ အနံ႕အသက္မေကာင္းတဲ့ အမိႈက္ဗံုး အၾကီးစား စြန္႕ပစ္ရာေနရာေလး လိုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ရိုင္ဟာ သူရလာတာေလးေတြ လွည္းေပၚက ခ်ျပီးသြားျပီဆို သူ႕ရဲ႕လက္တြန္းလွည္းေလးကို သူ႕အိမ္ရဲ႕ အတြင္းခန္းေလးမွာ သြားထားျပီး ေရခ်ိဳးဖို႕ စတင္ပါတယ္။

ရိုင္တို႕သားအမိ ေရခ်ိဳးခန္းေလး တံခါးေဘာင္ေအာက္ပိုင္းဟာဆို ေဆြးေျမ႕ျပီး ပ်က္စီးေနလို႕ ရိုင္ေရခ်ိဳးတာကိုတ၀က္တပ်က္ေလး လွမ္းေတာင္ ျမင္ေနရပါတယ္။

ရိုင္ေရခ်ိဳးတယ္ဆိုတာ ေရေလးငါးဆယ္ခြက္ေလာက္ေလာင္းျပီး ဒီတိုင္းခြ်တ္ထားတဲ့ ခုနက အက်ီအ၀တ္အစားကို လာျပန္ျပီး ၀တ္ဆင္လို႕ ညေနစာ သားအမိထမင္း၀ိုင္းေလး ကို စၾကတာပါ။

ဒီ၀တ္စံုကို ဒီလိုမလဲပဲ ဘာေၾကာင့္၀တ္လဲလို႕ေမးေတာ့ ရိုင္က “ မလဲဘူး သီတင္းကြ်တ္မွလဲွမယ္ ။လူတေယာက္က အ၀တ္အစားကို ၀ါကြ်တ္မွ လဲွရတယ္ ေျပာျပထားလို႕ က်ေနာ္ မလဲွတာ ”ဟု မ်က္ႏွာတည္ေလးနဲ႕ သူ႕ကိုေမးသူကို တရိုတေသေလး ေျပာျပပါတယ္။

ရိုင္ရဲ႕အိမ္ေလးမွာ ဘုရားစင္ေလးနဲ႕ယွဥ္ျပီး သူတို႕နိုင္ငံ သားေတြ အထြတ္အျမတ္ထားကိုးကြယ္တဲ့ အရွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ ပံုကိုလည္း ခ်ိတ္ဆဲြထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အရပ္မျမင့္လြန္းတဲ့ ရိုင္ဟာ ဆံပင္ကဂုတ္ေထာက္ေအာင္ရွည္ေနျပီး ရိုင္ရဲ႕နွာေခါင္းေဘး နွစ္ဘက္မွာ အမာရြတ္မဲမဲၾကီး ဟာ အမတ္ရာလို စဲြေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီအမာရြတ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႕ ေမးေတာ့ ရိုင္က “ က်ေနာ့္ နွာေခါင္းက ျပားလြန္းေတာ့ေလ အဲဒါ က်ေနာ္ အားတဲ့ အခ်ိန္ဆို နွာေခါင္းခြ်န္ေအာင္ ဆဲြတာမို႕ခုလို အမဲ အမာရြတ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာပါ” လို႕ ျပံဳးျပံဳးေလး ရွင္းျပပါတယ္။
ရိုင္ ဘဏ္ကို ေန႕တိုင္း တရက္ဘတ္၂၀ သြားသြားအပ္တာ ဘယ္နွစ္နွစ္ရွိျပီလဲလို႕ ေမးေတာ့ “၁၆ နွစ္ရွိျပီ ။ ခုဘဏ္ထဲမွာ စုထားတဲ့ ေငြက ၄ ေသာင္းေက်ာ္ျပီ ။ တခါတေလလဲ ငါးဘတ္အပ္တယ္ ။မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဘတ္၂၀ အပ္တယ္ေန႕တိုင္း။ပိုမအပ္ဘူး ။ပိုအပ္ရင္ ဘဏ္ကသူ႕ေငြနဲ႕ အတိုးလုပ္စားမွာ”ဟု ေျပာျပသည္။

၁၆ နွစ္အတြင္း တရက္မွ မပ်က္ကြက္ပဲ ဘဏ္ကို ေန႕တိုင္းသြားအပ္တဲ့ ရိုင္ကို ခုလို ေငြအပ္ဖို႕ ဘယ္သူသင္ေပးလဲေမးေတာ့ ရိုင္က “ရိုင္ ပထမတန္းထိ ေက်ာင္းတက္ရတယ္ ။အဲဒီပထမတန္းတက္တုန္းက ဆရာမက တရက္ေငြတဘတ္စုစုခိုင္းျပီး ဘဏ္ကို အပ္ဖို႕ သင္ေပးခဲ့တယ္ ။ အဲဒီ ဆရာမ နာမည္ကိုပဲသိေတာ့တယ္ သူ႕ရဲ႕ (Family Name)ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး” လို႕ေျပာျပပါတယ္။

ရိုင္ရဲ႕ ပထမတန္းတုန္းက ဆရာမက “ရိုင္ဟာ အတန္းထဲမွာ အျခားကေလးနဲ႕ မတူပါဘူး ။သူက အျခားကေလးေတြထက္ နားလည္တာ တတ္တာ ေႏွးတယ္ ။ စကားေျပာရင္လည္း အျခားကေလးေတြ လို မသြက္ေပမယ့္ သူက စကားနားေထာင္တဲ့ ကေလး အျခားကေလးနဲ႕ မတူဘူး။ဒါေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ သူ႕ကို တရက္ ပိုက္ဆံ တဘတ္ေန႕တိုင္း အပ္မလားေမးေတာ့ သူကအပ္မယ္တဲ့ ။အဲတုန္းက ဘဏ္ဆိုတာ သိပ္မသိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မက သူ႕ရ႕ဲ တစ္ပတ္စာ က်မနားစုထားတဲ့ သူ႕ေငြေလးကို တပတ္တခါ ဘဏ္မွာ လာထည့္ေပးခဲ့တယ္ ။အဲကစျပီး သူ႕ကို ဘဏ္မွာ ေငြစုဖို႕ ေျပာျပျပီး သူက နားေထာင္ျပီး စုေနခဲ့တာပါ”ဟုေျပာသည္။

စုထားတဲ့ ေငြေတြက ခုေလးေသာင္းေက်ာ္ေနျပီဆို ရိုင္က အဲဒီေငြေတြ ဘာလုပ္မလဲလို႕ ေမးေတာ့ ရိုင္က“အေမ့မွာ အဆုပ္ေရာဂါနဲ႕ ေသြးတိုးဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိတယ္ ။အဲဒီ အေမ႕ေရာဂါေတြကုဖို႕အတြက္ ေငြေတြ စုေနတာ”ဟု ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

အတန္းပညာမရွိေပမယ့္ ၀မ္းစာတြက္ ဗူးခြံေလးေတြ ေကာက္ ေရာင္းျပီး ရိုးသားေအးခ်မ္းစြာ အသက္ေမြးတဲ့ ရိုင္ကို “အျခား အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ငါးဖမ္း အသားေရာင္း တခ်ိဳ႕ဆို မရွိရင္ခုိးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ျပီး အသက္ေမြးၾကတယ္ ။ရိုင္က ဘာလို႕ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတဲ့ အမိႈက္ေကာက္တာကို လုပ္လဲ”ေမးေတာ့

ရိုင္က “အဲဒီအလုပ္ေတြက မလုပ္ေကာင္းဘူးလို႕ ”တိုတိုတုတ္တုတ္ နဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။
ဘဏ္၀န္ထမ္းေတြက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ရိုင္အေၾကာင္းေျပာျပလို႕ ထိုင္းTVခ်ာနယ္ (၅) က ရိုင္ကို လိုက္လံၾကည့္ရႈ စံုစမ္းရာက သူ႕ရဲ႕ တေန႕တာလုပ္ငန္းရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈကစ ဘ၀အစံု ကို ခုလို သိလာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

အတန္းပညာ အရည္အခ်င္းမရွိ ဦးေဏွာက္ဥာဏ္ရည္ အလုပ္လုပ္ရာမွာ အျခားလူေတြ ထက္ေႏွးေကြးတဲ့ ရိုင္ရဲ႕ မိဘေပၚ ရိုေသ ျမတ္နိး လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးမႈကို ၀မ္းသာဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ဘဏ္ စုေငြထဲမွာ ဘတ္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ၄င္းထိုင္းခ်ာနယ္ ကခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။

ရိုင္ဟာ သူဘာပဲ လုပ္လုပ္ ဘဏ္မွာ ေငြဘယ္ေလာက္စု ဘယ္ေလာက္ရွိတာကစ သူ႕မိခင္ကို ေျပာျပ အသိေပးတတ္ေလ့ရွိျပီး ဘဏ္စာအုပ္ကိုလဲ သူ႕ေဘာင္းဘီရဲ႕ေဘးအိတ္ေလးမွာ အျမဲထည့္ထားကာ ဂရုစိုက္ေနေလ့ရွိပါတယ္။

ထိုင္းTVခ်ာနယ္(၅)က ရိုင္ကို သူ႕အိမ္ေလးမွာရွိတဲ့ အမိႈက္ေတြကို ရွင္းထုတ္မွ သူ႕အေမရဲ႕ အဆုတ္ေရာဂါဟာ သက္သာပါမယ္။ေလေကာင္းေလသန္႕ေတြ မရေတာ့ အေမ့ေရာဂါ ပိုဆိုးလာမယ္လို႕ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာျပီး သူ႕အိမ္ေလးကို ျပင္ဆင္ေပးဖို႕ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။

၄င္းထိုင္းTVခ်ာနယ္(၅) က ရိုင္ရဲ႕ ညစ္ပတ္ ေပေတေနတဲ့ အိမ္ေလးက အမိႈက္ပံုေတြကို ၈ နာရီၾကာ ၀န္ထမ္း ေလးငါးေယာက္နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ရိုင္တို႕သားအမိအတြက္ အိပ္ခန္း ၊မီးဖိုေဆာင္ ၊ဧည့္ခန္း ၊ေရခ်ိဳးခန္း ကအစ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာက အျပည့္အစံုကို ၀ယ္ေပးျပီး ရိုင့္ကိုလည္း အ၀တ္အစားသစ္ နဲ့ ဆံပင္ေတြ ညွပ္ေပးျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနဖို႕ ရိုင္ကိုေတာင္းဆိုေတာ့ သူက ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕မိႈက္ထည့္တဲ့ လက္တြန္းေလးကိုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အိမ္တြင္းမွာ မထားဖုိ႕ ေတာင္းဆိုေပမယ့္ ရိုင္က ျငင္းဆန္ခဲ့ျပီး ဧည့္ခန္းမွာ လက္တြန္းလွည္းေလးကို ခုခ်ိန္ထိ ထားျမဲထားဆဲ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ပညာတတ္လူခ်မ္းသာ အခ်ိဳ႕ေတြက မိဘကို ခ်စ္ျမတ္နိးျပီး ခုလုိ ေမြးေက်းဇူး ဆပ္ဖို႕ထက္ မိဘဆီက အေမြအႏွစ္ကိုေမွ်ာ္ကိုးျပီး ေမာင္နွမျခင္းစိတ္၀မ္းကြဲ ေနတတ္တာကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ရိုင္လို သားရတနာ ေလးက မိဘေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ တကယ္ လိုအပ္တာ အမွန္ပါပဲ။

ထိုင္းTVခ်ာနယ္(၅)မွ လြင့္ထုတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေရးသားထား ပါတယ္။
ရိုင္ဆိုတာ နာမည္ရင္းမဟုတ္ပါ။ စာေရးသူမွ ေပးထားတဲ့ နာမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္။

ခုဒီညခ်မ္းေလးမွာ ေကာင္းကင္ယံတခုလံုး ၾကယ္တာရာေတြနဲ႕ လႊမ္းျပီး အရမ္းပဲ သာယာလွပေနခဲ့တယ္။
အနားမွာ နင္မရွိတဲ့ ခုလိုညခ်မ္းေလးမွာ နင့္ကိုတမ္းတတဲ့စိတ္နဲ႕ လမင္းၾကီးကို ေငးျပီး နင့္ေၾကာင္းထိုင္ေတြးရင္း ဒီစာေလး ငါထိုင္ေရးေနျဖစ္တာပါ ။

နင္ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား ။မတူညီၾကတဲ့ အလုပ္ေတြ ကို္ယ္စီနဲ႕မို႕နင္နဲ႕ငါ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာတကယ္ အရမ္းပဲ ၾကာလြန္းလွျပီေနာ္ ။
မေတြ႕ရတဲ့ ရက္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာရွည္ေနေပမယ့္ မေျပာင္းလဲတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႕ နင္အလုပ္မွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား စိတ္ရႈပ္စိတ္ညစ္ေနလားဆိုျပီး လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ငါအျမဲ နင့္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိတာ နင္သိပါ့မလား။

နင္နဲ႕ ျပန္ဆံုမယ့္ရက္ကို ေသခ်ာသိမေနခဲ့ေပမယ့္ အျမဲ နင္နဲ႕ အိပ္မက္ေတြမွာ ေတြ႕ဆံုခြင့္ေပးတဲ့ အလြမ္းအိပ္မက္ေတြကို မက္ခြင့္ရပါေစဆိုျပီး ငါဆုေတာင္းေနတတ္တာ အက်င့္တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ ။

သူ..သိပါေစ

ညအခ်ိန္ေတြမွာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို္ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္မိတို္င္း ဘယ္ေလာက္အကြာ အေ၀းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားျပားတာ နင္ ေတြ႕မိမွာပါ။ ေန႕အခ်ိန္မွာ ေနမင္းၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို မျမင္နိုင္ေပမယ့္ အဲဒီၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေကာင္းကင္ထက္မွာပဲ ရွိေနတယ္ ဆိုတာလဲ နင္ခံစားလို႕ရမွာပါေနာ္။

လမိုက္ညေတြမွာ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေပ်ာက္ေနေပမယ့္ ၾကယ္ေလးေတြ ေနရာေဟာင္းမွာပဲ ဆက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကိုလဲ နင္ခံစားလို႕ရမွာပါေနာ္ ။

နင္ ငါနဲ႕မေတြ႕မဆံုျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာလဲ ေနရာေဟာင္းေလးမွာရွိေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြလိုပဲ နင့္ေပၚ ငါေျပာင္းလဲ မသြားဘူးဆိုတာ နင့္ကို ယံုၾကည္ထားေစခ်င္တယ္။

နင့္ကို ငါေလ တစ္ရက္ေလးမွ သတိမရပဲ မေအာက္ေမ့ပဲ စိတ္မပူမစိုးရိမ္ပဲ တၾကိမ္တခါမွ ေမ့ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာမရွိခဲ့သလို ။တစ္ညေလးမွ ငါက နင့္ကို သတိမရပဲ မေအာက္ေမ့ပဲ စိတ္မပူမစိုးရိမ္ပဲ တၾကိမ္တခါမွလဲ ေမ့ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္လို႕မျဖစ္ဖူးခဲ့ဘူး။ ငါရဲ႕ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ နွလံုးသားက တမ္းတေနမိခဲ့တာ နင့္ကိုပါ။

ငါတို႕ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေနေန အၾကည့္ျခင္း မဆံုနိုင္ေအာင္ ေ၀းေနၾကေပမယ့္ ေမ့ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳး မွ မဟုတ္တာ။
တိုက္ဆိုင္မႈ ဆိုတာမ်ိဳး ရွိခဲ့ရင္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာကို ေမာ့ၾကည့္မိ္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလး တခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့ နင္မ်က္၀န္းနဲ႕ ငါ့မ်က္၀န္းလဲ ၾကယ္ပြင့္ေလးတစ္လံုးမွာ သြားျပီး ဆံုမိခဲ့ေကာင္းဆံုမိခဲ့မွာပါေနာ္။

ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ နင္နဲ႕မ်က္၀န္းျခင္း ဆံုၾကည့္မိရင္ ငါ့အတြက္ အခ်စ္စစ္ေတြ ရွိေနတာ ေသခ်ာ
သိေနတဲ့အတြက္ နင့္အခ်စ္ေတြ အေပၚသံသယဆိုတာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး ။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ နင္အခ်စ္က ငါ့အတြက္ အျမဲၾကည္နူး ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းကို ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လဲ နင့္ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ နင္ငါ့ကို ခုလိုမ်ိဳး ဘယ္အခ်ိန္ထိ ခ်စ္နိုင္မလဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခ်စ္သြားနိုင္မလဲ တစ္သက္လံုးခုလို ခ်စ္သြားနိုင္ပါ့မလား။

ငါ ယုံၾကည္ေလာက္ေအာင္ “ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာသြားပါေစ ခုအေျခအေနေလး အတိုင္းငါတို႕ေတြ ဆက္ခ်စ္ေနၾကမယ္ ” ဆိုတဲ့ဂတိတခုေလာက္ နင္ငါ့ကို ေပးလို႕ရမလား။ နင့္အခ်စ္ေတြကို အိပ္မက္ေတြအျဖစ္ ငါ့ကိုေပးခဲ့တာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ငါေတာင္းဆိုေနမိတယ္ဆိုရင္ ငါေလာဘၾကီးတယ္လို႕မ်ား နင္ေျပာမလား။

ငါ့ဘ၀မွာ နင္ဆိုတာမရွိခဲ့ရင္ ငါ့ဘ၀ အဓိပၸါယ္ဆိုတာလဲ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္လို႕ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ျပီးျပည့္စံုျခင္းက နင္ပါ။ ငါ့ဘ၀ရဲ႕
အလိုအပ္ဆံုး ကနင္ပါ....

အမွတ္တရ ခ်င္းမိုင္တန္ေဆာင္မုန္းည..

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႔ ခ်င္းမိုင္လြိဳင္းကထံုးပဲြမွာ ေတာင္ၾကီးတိုင္ေဆာင္တိုင္လို ညေနပိုင္းမွာ ကားေတြနဲ႕ ခုပံုထဲက အတိုင္းလွည့္ၾကတယ္။

ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕လယ္ကို ျဖတ္ျပီးစီးဆင္းေနတဲ့ နမ့္တိန္းျမစ္ၾကီးမွာ မိသားစုလိုက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းသင္းအလိုက္ ကထံုးလို႕ေခၚတဲ့ ပန္းရယ္၊ဆီမီးရယ္ ၊ဖေယာင္းတိုင္ရယ္ ပါတဲ့ ၄က္ေပ်ာပင္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ဗန္းေလး ကို ကိုယ္စီ ဆီမီးထြန္းျပီး ေရထဲေမ်ာၾကတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕လက္သည္း ဒါမွမဟုတ္ ဆံပင္ကို ထည့္ျပီး ေရထဲ ေမ်ာျပီး ပူေဇာ္ၾက ဆုေတာင္းၾကတယ္ ။ဒါေၾကာင့္မို႕ အဲည နမ့္တိန္းျမစ္ထဲ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးေတြ ေခ်ာင္းတေၾကာကို လင္းလက္ျပီးျပည့္ေနေရာ။

အဲညမွာ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ျပီး ဆုေတာင္းရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူရွိုျပီး အဲညမွာ ခ်င္းမိုင္ တစ္ျမိဳ႕လံုးရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္မွာ မီးပံုးပ်ံေလးေတြ တစ္ညလံုးနီးပါး လႊတ္တင္ၾကတယ္ ။

အဲလို တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည မ်ိဳးမွာဆို ျမန္မာလူမ်ိဳး အယူအရ မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားၾကတယ္။ ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညဆိုျပီး ငယ္ငယ္က တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ညဆို မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားရတယ္ ။က်မတို႕ အိမ္ေဘးနားက အန္တီလင္မယားက သုတ္ေကြ်းတယ္ ။

ပန္႕တကူဆိုျပီးလဲ ပိုက္ဆံေတြ အ၀တ္အစားေတြ ကစားစရာေတြကို ျခံ၀န္းထဲ သြားဖြက္ျပီး က်မတို႕ ကေလးအုပ္စု ကလိုက္ရွာျပီး ေတြ႕ရင္ကံေကာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ ရရင္အရမ္းလဲ ေပ်ာ္တယ္္ ။ကေလး ပီပီဘာေလးပဲရရ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ လူၾကီးေတြကို ေျပးလာျပီးေျပာရ ျပရတာ အေမာ။

ျပီးေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ အန္တီတို႕ အိမ္ေရွ႕မွာ က်မတို႕ ကေလး ၁၀ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အုပ္စုက သူေဌးမင္းၾကီး ပိုက္ဆံၾကဲပါဗ်ိဳ႕ ၾကဲပါဗ်ိဳ႕ဆိုျပီး ေအာ္ၾကတယ္ ။ပိုက္ဆံ ၾကဲျပီဆိုလဲ က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစဆိုျပီး ၀ိုင္းေအာ္ၾကတာ ေပ်ာ္လဲ အရမ္းေပ်ာ္ ေမာလဲ အရမ္းေမာနဲ႕ အဲည ဘယ္လို ကုန္မွန္းမသိကုန္ခဲ့တယ္ ။အဲလို ညမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေ၀းခဲ့တာလဲၾကာျပီ ။

ခုေတာ့လဲ ကထံုးေမ်ာ မီးပံုးပ်ံလႊတ္ျပီး ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြကို ဆုေတာင္းျဖစ္တယ္ ။မီးစာမ၀ေသးပဲ မလႊတ္တတ္လႊတ္တတ္နဲ႕ လႊတ္ျပီး ကိုယ့္မီးပံုးေလး မိုးေပၚတက္သြားရင္ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ လက္ခုပ္တီးျပီး ေအာ္ရတာ တစ္မ်ိဳးေလးေတာ့ ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ေတြးမိတိုင္းလဲ ျပံဳးမိတယ္။

ကေလးေတြရဲ႕အသက္အရြယ္အလိုက္ အမူအက်င့္ အေနအထိုင္ ေျပာင္းလဲလာတယ္ ။၁နွစ္ကေန ၃နွစ္ အရြယ္ကေလးေတြ အတြယ္တာဆံုးက မိဘပဲ ။ ဆယ့္ေလးနွစ္ ေက်ာ္သြားရင္ မိဘထက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းကို ပိုတြယ္တာျပီး ၁၆နွစ္ေလာက္ဆို စိတ္လႈပ္ရွားတတ္တဲ့ ျမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ကို ေျပာင္းေျပာင္း သြားတယ္တဲ့ ။လူတစ္ေယာက္က ေျပာျပေနတာကို နားေထာင္ေနရင္း က်မ အေတြးတခုကို သြားသတိရျပီး လွစ္ခနဲေတာင္ ျပံဳးမိသြားတယ္ ။

ဘာလို႕လဲဆို ...မွတ္မွတ္ရရ က်မ ၉တန္းတုန္းကေပါ့ က်မ ေဒၚေလးက သူ႕ေကာင္ေလး အိမ္လာလည္မွာမို႕ ပံုစံတူတဲ့ ဓါတ္ဗူးနွစ္လံုးမွာ တစ္လံုးက ေရေႏြးျဖဴ ၊တစ္လံုးက လက္ဖက္ခတ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္း ထည့္ျပီး ဧည့္သည္အတြက္ အဆင္သင့္လုပ္ထားတာ။

အမယ္...သူ႕ေကာင္ေလးလာေတ့ာ သူက ခပ္တည္တည္ပဲ ေရေႏြးျဖဴထည့္ထားတဲ့ ဓါတ္ဗူးၾကီး မလာျပီး ေရေႏြးငဲ့တိုက္ေနတယ္ ။က်မလဲ အိမ္စာလုပ္ရင္း လွမ္းျမင္ေတာ့ စဥ္းစားတာေပါ့ေနာ္ ဧည့္သည္ကို ေရေႏြးျဖဴ ဘာလို႕တိုက္ပါလိမ့္ေပါ့ ။ဟုိ အယူေတြရွိလို႕လား ။ယၾတာ ေခ်တာလားေပါ့ ။က်မတစ္ေယာက္တည္း ထို္င္ေတြးရင္း ဧည့္သည္ ျပန္သြားေတာ့ သိခ်င္တာေလး က်မေဒၚေလးကို ေမးၾကည့္တာေပါ့ ။

ေရေႏြးၾကမ္း မတိုက္ပဲ ေရေႏြးျဖဴ တိုက္တယ္ဆို ေတာ့ ဟ..ဟ ေရးရင္းနဲ႕ေတာင္ ရယ္ခ်င္လာျပီ ။ က်မေမးေတာ့ က်မေဒၚေလးက တအံ့တၾသနဲ႕ ဘာ! ေရေႏြးျဖဴ တိုက္တာ ဟုတ္လားတဲ့ ။

က်မေျပာတာကို မယံုဘူး သူ႕ေရေႏြးခြက္ထဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ေရကို ၾကည့္လိုက္ ဓါတ္ဗူးထဲကေရကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္နဲ႕ ။
ျပီးလဲျပီးေရာ က်မကို ဘာလို႕ခုနတည္းက မေျပာလဲဆိုျပီး က်မကို လိုက္ရိုက္ေတာ့ ေျပးရတာ ေမာေတာင္ေမာသြားတယ္။

ရွက္ရွက္နဲ႕ သူ႕ေကာင္ေလးကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ မွားျပီးတိုက္မိတာကို အဲခ်ိန္မွ က်မလဲ သိေတာ့တယ္ ။
စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့ ျမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္ေတြ တယ္ခက္သကိုးလို႕ စတိုင္း က်မေဒၚေလးက ရွက္ရွက္နဲ႕က်မကို လိုက္ရိုက္တတ္တုန္း ခုခ်ိန္ထိ။

ခု အဲဒီေဒၚေလးရဲ႕သမီးေတာင္ ေလးတန္းတက္ေပါ့ ။အဲဒီ သူ႕ဘဲဘဲ နဲ႕ေတာ့ မယူျဖစ္ပါဘူး ။
ေနာက္မ်ားၾကံဳရင္ က်မေဒၚေလးက ေရေႏြးျဖဴ တိုက္လြတ္္လိုက္တဲ့ အဲဒီလူကိုို ေမးၾကည့္အံုးမယ္ ။
သူေကာ ရွက္ရွက္နဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားတတ္တဲ့ ျမီးေကာင္ေပါက္ အရြယ္တုန္းက ေရေႏြးျဖဴကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ မွားေသာက္တယ္ဆိုတာ သတိထားမိရဲ႕လားလို႕ေလ ....

သွ်မ္းအစစ္ေလးနဲ႕တူတယ္...

တစ္နွစ္ သမီးေလးတည္းက အေမ့မ်က္နွာကို မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ဆယ့္နွစ္နွစ္သမီးေလးက “လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရိုက္ထားတဲ့ အေမ့ပံုေလး မရွိဘူးလား ျမင္ခ်င္လို႕”တဲ့ ။ အဲဒါ ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္နိုင္မလဲ ။

သံုးနွစ္သမီးေလးတည္းက တစ္ခါတည္း က်မေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ “သွ်မ္းမ ”ဆိုတဲ့ က်မရဲ႕ တူမေလးပဲေပါ့ ။

သူ႕အေမဘက္က အမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ က်မတို႕နဲ႕ ဆယ္နွစ္နွစ္သမီးမွာမွ ပထမဆံုး စေတြ႕ဖူးတဲ့ ေျမးမေလးရဲ႕ အျပဳအမူကို ၾကည့္ျပီး သူ႕အဘြားက “တကယ့္ ငါတို႕အမ်ိဳးေလးနဲ႕တူတယ္ ။ငါတို႕နား ပြတ္သီးပြတ္သပ္ေလး ခြ်ဲတာေလး ရင္းရင္းနွီးနွီး ဆက္ဆံတာေလးကစ”တဲ့ ။

က်မ ေမာင္ေလး သူ႕ဦးေလး ကလဲ “ တကယ့္သွ်မ္းအစစ္ေလးနဲ႕ တူတယ္ သိလား ”တဲ့ ။နာမည္က “သွ်မ္းမ” ေပမယ့္ သွ်မ္းစကား မတတ္လို႕ တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေဘာလ္ပင္ ကိုင္ျပီး လိုက္လိုက္ေမး လိုက္မွတ္ေနတာ သွ်မ္းစကား အရမ္းတတ္ခ်င္လို႕”တဲ့ ။

သွ်မ္းေသြးပါလို႕လားမသိဘူး ။သွ်မ္း၀တ္စံုရခ်င္လို႕ ၀ယ္ေပးဆိုလို႕ တစ္စံု၀ယ္ေပးတယ္တဲ့။“ထူးဆန္းလိုက္တာ သူ႕အေမကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ သွ်မ္းမ ရဲ႕ပံုစံက သူ႕အေမနဲ႕ ရုပ္ပါ ခြ်တ္စြတ္တူတာ မဟုတ္ဘူး သူ႕အေမလို အားတိုင္း အ၀တ္အစားေတြ သိမ္းထုပ္တာကစ တူတယ္တဲ့ ။ အလွျပင္ တာကစ သူ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစား နဲ႕ ဖက္ရွင္နားကပ္ကို တစ္ရံျပီး တစ္ရံ ေျပာင္းတာကစ သူ႕အေမအတိုင္းပဲ”တဲ့ ။

တူမေလးနဲ႕ မဆံုျဖစ္တဲ့ က်မကို အေမနဲ႕ ေမာင္ေလးက ျပန္ေျပာျပတာကို နားေထာင္ရင္း တူမေလးအတြက္ ရင္ထဲ မခ်ိလိုက္တာ ။မိဘေတြ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပလို႕ ခုလို အေမေပ်ာက္သမီးေလး ေတြ က်မတူမေလး အျပင္ ဒီေလာကၾကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားျပားေနလဲ မသိဘူးေနာ္ ။

တူမေလးကို အေဒၚျဖစ္တဲ့ က်မလဲ အရမ္းပဲေတြ႕ခ်င္လိုက္တာ ။ တူမေလးက သူ႕အေမကို ေတြ႕ခ်င္သလို
သူ႕အေမလဲ ဆယ့္တစ္နွစ္နီးပါး ေ၀းေနရတဲ့ သူ႕သမီးေလးကို တမ္းတေနရွာမွာ ေသခ်ာတယ္ ။

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တူမေလး သူ႕အေမနဲ႕ ခုခ်ိန္မွာ မေတြ႕နိုင္ေသးေပမယ့္ မေ၀းေတာ့တဲ့
တစ္ေန႕မွာ တူမေလး အေမနဲ႕ ျမန္ျမန္ျပန္ဆံု နိုင္ေအာင္ တူမေလးကိုဆုေတာင္းေပး ေနမယ္...

ႏွင္းေ၀တဲ့ေဆာင္း...

နွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ ခုလို ေဆာင္းမနက္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေရႊမီးနဲ႕ အတူ ခရီးတစ္ခု သြားဖို႕ အိပ္ရာမထခ်င္တဲ့
ရက္ေလးကို သတိရလိုက္တာ ။ကားက မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ ထြက္မွာကို က်မတို႕ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ “နင္အရင္ထ ငါအရင္ထ” နဲ႕ အပ်င္းျပိဳင္ေနၾကတာ ။

က်မက မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ “နင္အရင္ထ နင္အလွျပင္မွာ အ၀တ္စားလဲမွာ နဲ႕ တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွာ။ငါက မ်က္နွာသစ္ အ၀တ္စားလဲဆို ၅မိနစ္နဲ႕ ျပီးတယ္ လို႕ ”

“သူေက်ာင္းသြားအပ္မွာကို လိုက္လဲပို႕ရေသး မထခ်င္ဘူးဆို အတင္းထခိုင္းေနတာပဲတဲ့” နႈတ္က မွန္းမႈတ္သလို ေျပာျပီး ေရႊမီး အိပ္ရာက ထရွာတယ္ ။“ျပီးျပီ အဆင္သင့္ပဲ သြားဖို႕ နင္ထေတာ့”ဆို က်မက “ေနပါဦး ငါးမိနစ္ေလာက္ အိပ္ဦးမယ္ ”ဆိုျပီးေစ်းဆစ္လုိက္ေသးတာ ။ ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ဆို မထခ်င္ပါဘူးေနာ္ ။

က်မ ခရီးထြက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ အျမဲ ကားဂိတ္ကို လိုက္ပုိ႕ေပးတတ္ေပမယ့္
ေရႊမီးဆိုတဲ ့သူငယ္ခ်င္းမက် “လက္ျပျပီး ငါက်န္ရစ္ရမွာကို ခံစားလို႕ မရဘူး”ဆိုျပီး သူက တကယ္ တခါမွက်မကို လိုက္မပို႕ဖူးဘူး ။

သူစိတ္ပူ စိတ္မခ်လို႕ ကိုယ္တိုင္ ခရီးလိုက္ပို႕တာမ်ိဳးပဲ ရွိတယ္ ။“ နင္ က သူငယ္ခ်င္းသစ္နဲ႕ ေတြ႕ရင္ ငါတို႕ကို
လြမ္းဖို႕ သတိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ”လို႕လဲ ေျပာတတ္ေသးတာ ။“ငါကပိုေတာင္လြမ္းရမွာ နင္တို႕ထက္ ။နင္တို႕က ငါ့ကို လြမ္းရင္ အတူသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေလးေတြ နဲ႕အလြမ္းေျဖလို႕ရေသး ။

သူစိမ္းေတြၾကားမွာ နင္တို႕ကို ငါက သတိရရင္သာ နင္တို႕နဲ႕ အတူရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးေတာင္ အလြမ္းေျပ ၾကည့္လို႕ရတဲ့ အခြင့္ေရး မရွိဘူး လို႕” ေျပာေတာ့ ေရႊမီးက လက္မခံဘူး ။

သေဘာထားျပည့္၀ လြန္းၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္ေလးေတြ နဲ႕ဆံုခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ကံတရားကို က်မေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ။
အရမ္း ခ်စ္ခဲ့ ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႕ ခဏဆိုျပီး က်မခဲြလာခဲ့တာ ခုဆို နွစ္ေတြေတာင္ ခ်ီေနျပီ ။ခုလို ေဆာင္းေရာက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႕ အတူ နွင္းေတြေ၀ေနမယ့္ ရွမ္းျပည္က က်မတို႕ ျမိဳ႕ေလးကို ပိုပို လြမ္းမိတယ္ ။

ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန။

သီတင္းကြ်တ္ကြ်တ္ျခင္း အိမ္နားက မဂၤလာေဆာင္တာ က်မျမင္ေတာ့ သီတင္းကြ်တ္ရင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ေျပးျပီး သတိရမိတယ္ ။

သီတင္းကြ်တ္ရင္ လက္ထပ္မယ္ဆိုမွ ေဗဒင္ဆရာက ရည္းစားဦးနဲ႕ ကဲြကိန္းရွိတယ္ ။ခုခ်စ္သူက ရည္းစားဦးဆို ေသခ်ာတယ္ ညည္းတို႕ ကဲြမွာပဲ တဲ့ ။ အဟီး အဲလိုေဟာေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ငိုတာေပါ့ ။မၾကီးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ က်မကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကိုလဲ မသိ ကိုယ္ခ်င္းလဲ မစာတတ္နဲ႕ သူငိုေတာ့ ဟာသကိုျဖစ္လို႕။

သူက အငိုတိတ္ျပီဆို မၾကီးနဲ႕ က်မက အဟား ကြဲမွာပါဆိုမွ လြမ္းေနသတိရေနျပန္ျပီလားဆိုျပီး ျပန္စေတာ့သူက ငိုျပန္ေရာ ။ သီတင္းကြ်တ္မွာ သူ႕ခ်စ္သူနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္း တကယ္ပဲ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

မၾကီး ကုိက်ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက ဒီနွစ္တြင္း လံုး၀အိမ္ေထာင္ က်ကိန္းရွိတယ္တဲ့ ။ခ်စ္သူေတာင္မရွိေသးတဲ့ မၾကီးက ေဟး ကနဲ ေအာ္ျပီး ေပ်ာ္စရာၾကီး တဲ့ ။ မၾကီးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူမို႕ ေဗဒင္ဆရာက အရမ္းမေပ်ာ္နဲ႕ဦး အဲဒီဖူးစာရွင္က ညည္းေတာ္ေတာ္ ဦးေဆာင္ရ တဲြေခၚရမွာတဲ့ ။ေပ်ာ္ေစျပက္ေစနဲ႕ပဲ ေဗဒင္ကို ေလွ်ာက္ေမးၾကတာေလေနာ္ ။
တကယ္လဲ အဲဒီနွစ္မွာ မၾကီး မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္တယ္ ။
က်မကို ေဟာတာေတြက် ေမ့ေနျပီ အဟီး ...

လြမ္းတယ္ဆိုတာ ေျပာေပးပါလားခ်ယ္ရီ....

ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ေနမယ့္ ေတာင္ၾကီးေျမက သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ တန္ေဆာင္တိုင္ပဲြရယ္ကို လြမ္းလိုက္တာ။ညေနပိုင္းမွာ ျမိဳ႕တြင္း ကေန စူဠာမုနိဘုရားကို ေရာင္စံုမီးပံုး ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊အကအမ််ိဳးမ်ိဳး နဲ႕အိုးစည္ဗံုေမာင္းေတြတီးျပီးဲ႕ ဆီမီးပူေဇာ္ဖို႕ တန္းစီ လာတဲ့လူတန္းၾကီးကို ငါတို႕လိုက္ေငးခဲ့ၾကတာ ကို သတိရလိုက္တာ ။

ေန႕ခင္းပိုင္းဆို ကြင္းျပင္ၾကီးမွာ အရုပ္မီးပံုးပ်ံ ေတြလႊတ္လို႕ ငါတို႕ေတြ တအံတၾသ ၾကည့္တာကို ျမင္ေတာ့ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုုင္း ကလာတဲ့ ငါတို႕ကို ေတာင္ပိုင္းမွာေနတဲ့ နင္တို႕ေတာင္ၾကီးသူေတြက ညပိုင္း ညမီးက်ဥ္ ၊ စိန္နားပန္လြတ္ရင္ ေျမာက္မေတြ ဒီထက္ပိုျပီး အံံ့ၾသၾကမွာ လို႕စၾကတာကို လဲ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။

ျမိဳ႕လံုးကြ်တ္ ဘံုကထိန္လွည့္တဲ့ေန႕မွာ ငါတို႕ေတြ မနက္အေစာၾကီးတည္းကေန ေစ်းနားသြားျပီး ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တာ ေနပူလြန္းမက ပူေတာ့မွ ေမာေမာနဲ႕ အေဆာင္ျပန္ခဲ့ ၾကတာေတြကို ေတြးျပီး နင္တို႕ေတြ ရွိေနမယ့္ ေတာင္ၾကီးကို လာခ်င္လိုက္တာ ။

ညပဲြခင္းထဲမွာ ပဲြလည္ေတာ့ ငါတို႕ေတြ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ မလြတ္ရဲပဲ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးတဲ့ လူအုပ္ထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့တာေတြ ညမီးက်ဥ္ျပဳတ္က်လို႕ အသက္လုေျပးခဲ့တာေတြကို ပဲြလည္ရင္း နင္တို႕ေတြ ေျမာက္ပိုင္းက ငါတို႕ကို သတိရခ်င္လဲ ရေနမွာေနာ္ ။

ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ မနက္ သံုးနာရီေက်ာ္ထိ မီးပံုးျပန္လြတ္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အရမ္းခ်မ္းျပီး အိပ္ခ်င္လို႕ ျပန္ဖို႕ပူဆာတဲ့ ငါ့ကို သူ႕ေကာင္မေလးမ်က္နွာကို ရႈမ၀တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “နင္ခ်စ္သူရွိလို႕၀ဠ္ျပန္လည္မွ နင္ငါ့ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မယ္လို႕ ”ေျပာခဲ့ ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရာ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီလား ။

“ငါတိို႕ေတြ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ငါတို႕ဆရာေတြေပၚ ဆိုးခဲ့သလို ငါ၀ဠ္ျပန္လည္မွာ ေၾကာက္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ”ဆိုတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းမေလးေရာ သူ႕တပည့္ေလးေတြနဲ႕ အဆင္ေျပရဲ႕လား ငါသိခ်င္လိုက္တာ ။

အိပ္မက္အိမ္...

ဒီဘေလာဂ္ေလးက က်မရဲ႕ ဒုတိယအိမ္ေလးေပါ့ ။ အရင္အိမ္ေလး(minbaisoezay)၀င္ဖုိ႕ က်မ ေသာ့ေလးေမ့လို႕ ဒီအိမ္ေလး ျပန္ျပီး တည္ေဆာက္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ေသာ့ဖြင့္လို႕မရေတာ့တဲ့ အိမ္ေလးက အမွတ္တရေလးေတြလဲျပန္ျပီး သိမ္းဆည္းနိုင္ေအာင္ ဒီအိမ္ေလး ကူညီဖန္တီး တည္ေဆာက္ေပးတဲ့ ကိုလတ္ (မိုးေသြးငယ္)ေက်းဇူးကို အျမဲ အမွတ္ရေနမွာပါ။
(ရႈး..တိုးတိုး ေက်းဇူးစကားေျပာတာ မၾကိဳက္လို႕ ၾကားသြားဦးမယ္ :D)
ပထမ ဘေလာဂ္အိမ္ေလး စဖြင့္ျဖစ္တုန္းက ပီတိေလးနဲ႕ ခုဒုတိယအိမ္ေလးကို ျပန္ျပီး မြမ္းမံနိုင္ေတာ့ ေမ့တတ္တာေလးကို က်မေက်းဇူး တင္ေနမိျပန္ေရာ။
ပထမအိမ္ေလးမွာတုန္းကလို ကိုယ့္ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳ ၊ခံစားခ်က္ ၊ေပ်ာ္စရာ ၊ ဗဟုသုတ ေလးေတြ၊ ကဗ်ာ ၊သီခ်င္း၊ေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ က်မအတြက္ စိတ္အပန္းေျဖ စရာ ကမာၻသစ္ေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ေနမိတာပါ။
စာေရးတတ္လို႕ ေရးတာမဟုတ္ပဲ စာေရးရတာ ေပ်ာ္လို႕ ၀ါသနာပါလို႕ဆိုတာကို က်မဆီ ေရာက္လာလည္ပတ္ ဖတ္မိသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး က်မကို နားလည္ေပးနိုင္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။